Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

VIDEO.GUARDIAN.Ο Στουρνάρας καταθέτει τον Προυπολογισμό ενώ έξω διαμαρτύρονται για το πετρέλαιο.




Eurozone crisis: Greece's budget brought to a vote amid mounting protest – video

Wednesday 31 October 2012

Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, υποβάλλει τον προϋπολογισμό του 2013 σε κοινοβουλευτική ψηφοφορία την Τετάρτη, καθώς διαδηλωτές αρχίζουν να συρρέουν στο κέντρο της Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν για περαιτέρω μέτρα λιτότητας που περιλαμβάνονται στον προυπολογισμό. Κάτοικοι από την Βόρεια Ελλάδα διαμαρτύρονται για την αύξηση του κόστους του πετρελαίου θέρμανσης, καθώς οι τιμές φθάνουν τα € 1,40 (£ 1,10) ανά λίτρο





The Greek finance minister, Yannis Stournaras, submits the 2013 budget bill to a parliamentary vote on Wednesday as demonstrators begin flocking to central Athens to protest over further austerity measures included in the bill. Residents from northern Greece protest the rising costs of heating oil as prices reach €1.40 (£1.10) a litre

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Telegraph Η ελευθερία του Tύπου απειλείται στην Ελλάδα και η ΕΕ δεν φαίνεται να νοιάζεται

Press freedom is under threat in Greece and the EU doesn’t seem to care


David Hughes

David Hughes is the Daily Telegraph's chief leader writer. He has been covering British politics for 30 years.

Last updated: October 30th, 2012
O David Hughes είναι ο αρχισυντάκτης της Daily Telegraph.Καλύπτει την Βρετανική πολιτική εδώ και 30 χρόνια.

Η ελευθερία του τύπου απειλείται στην Ελλάδα και η ΕΕ δεν φαίνεται να νοιάζεται

 

Η σιωπή από τις Βρυξέλλες είναι εκκωφαντική. Στην Αθήνα, ο Έλληνας εκδότης εφημερίδας, Κώστας Βαξεβάνης, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης για την δημοσίευση μιας λίστας απο εξέχοντες Έλληνες που έχουν καταχωνιάσει  τις περιουσίες τους σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς για να αποφύγουν τους φόρους. Μπορεί να περάσει δύο χρόνια στη φυλακή, εαν καταδικαστεί. Αυτή η επίθεση κατά της ελευθερίας του Τύπου εκθέτει τις βαθιές ρωγμές στην ελληνική κοινωνία - μεταξύ  της πλούσιας ελίτ που κάνει ανελέητο παιχνίδι με το σύστημα για τους δικούς της σκοπούς και των Hoi polloi (Οι πολλοί) οι οποίοι φέρουν το κύριο βάρος των μέτρων λιτότητας.

Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης συσπειρώθηκαν γύρω από τον Βαξεβάνη,χθες, η εφημερίδα Τα Νέα προκλητικά δημοσίευσε τη λίστα των 2.000 εικαζόμενων φοροφυγάδων,σε πάνω από 11 σελίδες. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας, έχει επίσης παρέμβει, επισημαίνοντας ότι "οι φοροφυγάδες αφήνονται ανενόχλητοι και όσοι κρύβουν ενδεχόμενη φοροδιαφυγή δεν διώκονται, αλλά διώκονται εκείνοι που κάνουν αποκαλύψεις."

Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση προυποθέτει την τήρηση ορισμένων βασικών δικαιωμάτων, δημοκρατική κυβέρνηση, το κράτος δικαίου και την ελευθερία του Τύπου μεταξύ τους. Έτσι, δεν θα έπρέπε οι ηγέτες της ΕΕ να ξεκινήσουν μια αναταραχή σχετικά με αυτή την δυσοίωνη εξέλιξη;


The silence from Brussels is deafening. In Athens a Greek newspaper editor, Costas Vaxevanis, faces imprisonment for printing a list of prominent Greeks who have squirrelled away their fortunes in Swiss bank accounts to evade taxes. He could spend two years in prison if convicted. This assault on the freedom of the press exposes the deep fissures in Greek society – between a moneyed elite who ruthlessly game the system for their own ends, and the hoi-polloi who are bearing the brunt of austerity measures.

The Greek media have rallied round Vaxevanis – yesterday, the daily newspaper Ta Nea defiantly published the list of 2,000 alleged tax dodgers over 11 pages. The opposition leader, Alexis Tsipras, has also waded in, pointing out that “tax evaders are left undisturbed and those who conceal possible evasion are not prosecuted but those who make revelations are.”

Membership of the European Union requires the observance of certain basic rights – democratic government, the rule of law and freedom of the press among them. So shouldn’t the EU’s leaders be kicking up a ruckus about this sinister development?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

VIDEO.BBC.Κινδυνεύει η Ελλάδα να μην πληροί τα κριτήρια της Κοπενχάγης και να μην είναι μια Δημοκρατια;


http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/10/bbc.html

EDITORIAL INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE.Η Ελλάδα Συλλαμβάνει Τον Αγγελιοφόρο.

 

Editorial
Greece Arrests the Messenger
Published: October 29, 2012

«Η Ελλάδα διώκει τον αγγελιοφόρο»

Το δυσκίνητο και νωχελικό ελληνικό δικαστικό σύστημα κινήθηκε με εκπληκτική ταχύτητα το περασμένο σαββατοκύριακο, για να ασκήσει δίωξη και να συλλάβει έναν διακεκριμένο ερευνητή δημοσιογράφο, ο οποίος δημοσίευσε μια λίστα επιφανών πολιτών με καταθέσεις σε Ελβετικές τράπεζες.
Αντίθετα οι ελληνικές φορολογικές αρχές “κρατούσαν στο συρτάρι” την ίδια λίστα παρόλο που η Γαλλική κυβέρνηση, που την είχε κατάσχεσει στα πλαίσια δικαστικής έρευνας, την είχε παραδώσει στους έλληνες για να προσδιορίσουν εάν κάποιοι από τους Ελβετικούς καταθετικούς λογαριασμούς ήταν, πιθανώς, συνδεδεμένοι με φοροδιαφυγή.

Οι Ελβετικοί τραπεζικοί λογαριασμοί είναι νόμιμοι, μπορούν όμως εύκολα να χρησιμοποιηθούν για την αποφυγή της πληρωμής φόρων. Αλλά ακόμη μία ελληνική κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, απέτυχε να διερευνήσει το θέμα. Ευτυχώς όμως, κυρίως λόγω της απόφασης του εκδότη Κώστα Βαξεβάνη να δημοσιοποίησει τη λίστα στο περιοδικό Hot Doc, πολλοί πρώην υπουργοί Οικονομικών παλεύουν να εξηγήσουν γιατί έγινε αυτό.

Η λίστα αυτή καθώς και άλλες λίστες offshore λογαριασμών που βρίσκονται σε κυβερνητικά χέρια πρέπει να διερευνηθούν πλήρως για παράνομες φορολογικές παραβιάσεις.
Προς το παρόν όμως η μοναδική δικαστική δίωξη που έχει ασκηθεί για το θέμα είναι κατά του Κώστα Βαξεβάνη. Κατηγορείται για παραβίαση προσωπικών δεδομένων των κατόχων των λογαριασμών και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης ενός έτους, όταν η υπόθεσή του εκδικαστεί την Πέμπτη.
Εμείς όπως και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι, όποιες και αν είναι οι ιδιαιτερότητες της ελληνικής νομοθεσίας για τα προσωπικά δεδομένα, θεωρούμε ότι πρόκειται για μία επιλεκτική και εκδικητική δίωξη. Σε ένδειξη συμπαράστασης, ΤΑ ΝΕΑ, μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές ημερήσιες εφημερίδες, αναδημοσίευσε την λίστα την Δευτέρα. Το πραγματικό σκάνδαλο είναι τα δυο χρόνια κυβερνητικής απραξίας και ίσως δοθεί ένα τέλος σε αυτή λόγω της συγκεκριμένης αποκάλυψης.

Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η κυβέρνηση χάνει πιθανώς σχεδόν40 εκατομμύρια δολάρια ετησίως από ανείσπραχτους φόρους. Ανακτώντας τα χρήματα αυτά ή Ελλάδα θα μπορούσε να καλύψει τους τρέχοντες στόχους του προϋπολογισμού της, χωρίς να προσφύγει στις πρόσθετες περικοπές δαπανών και στις αυξήσεις φόρων, που σήμερα βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Η ελληνική κοινωνία αιμορραγεί καθώς τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί τα τρία τελευταία χρόνια έχουν συρρικνώσει την οικονομία κατά 25%, αφήνοντας έναν στους τέσσερεις εργαζόμενους άνεργο ενώ έχουν διακοπεί οι παροχές υγειονομικής περίθαλψης για τους μακροχρόνια ανέργους.
Η Ελληνική Δημοκρατία βρίσκεται κάτω από πίεση καθώς οι ψηφοφόροι εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά κεντρώα κόμματα για πιο ριζοσπαστικές εναλλακτικές επιλογές στην άκρα αριστερά και στην άκρα δεξιά.

Επιφανείς έλληνες πολιτικοί με υπερβολική ευκολία, που προκαλεί ντροπή, στέρησαν από τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους πολίτες της χώρας βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Αντίθετα καθυστέρησαν υπερβολικά να διερευνήσουν ενδεχόμενη φοροδιαφυγή των πλουσίων και αυτών που έχουν καλές διασυνδέσεις. Οι έλληνες εκλεγμένοι ηγέτες χρειάζεται να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στη διερεύνηση πιθανών οικονομικών εγκλημάτων και λιγότερη στη δίωξη δημοσιογράφων.


Greece’s slow and cumbersome justice system moved with stunning swiftness over the weekend to arrest and charge a respected investigative journalist who published a list of prominent people with Swiss bank accounts. Contrast that with the two years that Greek tax authorities sat on that same list after the French government, which had seized it in a criminal investigation, turned it over to Greece to determine whether some of those Swiss accounts were possibly linked to tax evasion.


Swiss bank accounts are legal, but they can easily be used to avoid paying taxes. Yet a succession of Greek governments, which had pledged to increase tax revenues, failed to investigate the matter. Thanks largely to the decision by the editor Kostas Vaxevanis to publish the list in Hot Doc magazine, several former finance ministers are struggling to explain why.

This list and other lists of offshore accounts in Greek government hands must be fully examined for illegal tax violations. But, so far, the only person charged with wrongdoing is Mr. Vaxevanis. He is accused of violating the privacy of the account holders and faces a possible one-year minimum jail sentence when his case comes to trial on Thursday.

Whatever the intricacies of Greek privacy law, this case looks to us, and many other journalists, like selective, and vindictive, prosecution. In a welcome show of support, one of Greece’s leading dailies, Ta Nea, reprinted the list on Monday. The real scandal is the two years of government inaction — which may end as a result of this disclosure.

Recent studies have shown that the government may be losing nearly $40 billion a year from unpaid taxes. Recovering that money could allow Greece to meet its current budget targets without recourse to the additional spending cuts and tax increases now being debated.

Greek society has been fraying under the strains of three years of austerity programs that have shrunk its economy by 25 percent, left one in four workers unemployed and cut off health care benefits for the long-term unemployed. Greek democracy is also feeling the pressure, with voters deserting the traditional centrist parties for more radical alternatives on the far left and far right.

Mainstream Greek politicians have been shamefully quick to strip basic social services from the country’s poorest and most vulnerable citizens. And they have been shamefully slow at probing possible tax evasion by the rich and well connected. Greece’s elected leaders need to pay more attention to investigating possible financial crimes and less to prosecuting journalists.

Το μεταφρασμένο κείμενο αναρτήθηκε στο www.koutipandoras.gr

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Έκθεση ΓΛΚ.Ο Βενιζέλος είχε υπογράψει παραίτηση απο κάθε αποζημίωση των Γερμανών για τα υποβρύχια.

Ο Βενιζέλος ως υπουργός Εθνικής Άμυνας,με υφυπουργό τον Μπεγλίτη και ενώ υπουργός Οικονομικών ήταν ο Παπακωνσταντίνου,πέρασε την "Συμφωνία Παραίτησης" του 3885/2010 (ΦΕΚ 171).

Σύμφωνα με το συγκεκριμένο κεφάλαιο,στην συμφωνία για την πώληση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην Abu Dhabi Mar,η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει παραίτηση απο οποιοδήποτε δικαίωμα για αποζημιωση σχετικά με τις ζημιογόνες συμβάσεις 214 και 209,των 8 υποβρυχίων.

Η Συμφωνία Παραίτησης αφορά και τις 2 γερμανικές εταιρίες, HDW,Thyssen/Krupp Marine,απο τις οποίες,βάσει της Συμφωνίας,δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε καμία αποζημίωση σχετικά με την καθυστέρηση αλλά και την κατάσταση των προβληματικών υποβρυχίων.

Το LEFTeria-news,αναρτεί απόσπασμα από την Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου Του Κράτους,το οποίο παρουσίαζε το εν λόγω νομοσχέδιο,πριν ψηφιστεί.

Ολόκληρη την Έκθεση ,μπορείτε να την βρείτε εδω:
http://www.hellenicparliament.gr/UserFiles/c8827c35-4399-4fbb-8ea6-aebdc768f4f7/EKTHESEIS_1.pdf





                                                            


Στην ίδια Έκθεση και συγκεκριμένα στην ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ,σελ. 18, αναγράφεται ότι απο τις διατάξεις του προτεινόμενου νομοσχεδίου,προκαλείται,επι του Κρατικού Προυπολογισμού, δαπάνη 1.321.000.000 η οποία κατανέμεται μέχρι το 2018.
Μετά την ανάλυση των δαπανών,ακολουθούν οι υπογραφές των υπουργών.



Στις 5 Ιουλίου 2011,το Δίκτυο Σπάρτακος,δημοσίευσε την επιστολή του Σωματείου Εργαζομένων "ΤΡΙΑΙΝΑ" των ΕΝΑΕ προς την ΓΣΕΕ,η οποία επικεντρώνει την κριτική της στις απίστευτες κυβερνητικές δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί παρασκηνιακά,στο πλήθος των φορολογικών παραβάσεων και στην μη τήρηση της ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας.
 
 
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ Σκαραμαγκάς 26/05/2011
ΝΑΥΠΗΓΕΙΩΝ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ
«Η ΤΡΙΑΙΝΑ»
 
Προς: Πρόεδρο της ΓΣΕΕ
 
Κύριε Πρόεδρε,
 
Σε πρόσφατη συνάντηση του Προεδρείου του Σωματείου με τον «ιδιοκτήτη» του Ναυπηγείου κ. Σαφά, μετά από πρόσκληση του ιδίου, παρουσία του Προέδρου του Δ.Σ. της εταιρείας, ο κ. Σαφά προέβει στις παρακάτω δηλώσεις, παρατηρήσεις και αιτήματα για τα Ναυπηγεία προς τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης και την Κυβέρνηση.
 
1. Το Ναυπηγείο δεν μπορεί να εκτελέσει παραγγελίες πέραν της Ελληνικής Πολεμικής Βιομηχανίας.
 
2. Υπάρχει πρόστιμο 320 εκ. Ευρώ (+ τόκοι) από τον ΟΣΕ προς το Ναυπηγείο. Το ποσόν αυτό δεν το αναγνωρίζει, δεν το ήξερε, ζητά να πληρωθεί από τους Γερμανούς ή να διαγραφεί.
 
3. Επιθυμεί να δουλέψει ο ίδιος την επισκευαστική δραστηριότητα, που έχει τώρα σταματήσει και να περιέλθει η Νο 5 δεξαμενή στην κυριότητα του Ναυπηγείου για άμεση χρήση.
 
4. Δεν φαίνεται διατεθειμένος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από πρωτόδικες αποφάσεις και αφορούν τους εργαζομένους του Τροχαίου Υλικού. Σε πιθανή περίπτωση τελεσίδικης απόφασης υπέρ των εργαζομένων υπολογίζεται το ποσόν των 15 εκ. ευρώ. Δεν το ήξερε, Δεν το αναγνωρίζει. Θεωρεί ηθικούς αυτουργούς τους Γερμανούς. Ζητά να πληρωθεί από τους Γερμανούς ή το Ελληνικό Δημόσιο.
 
5. Σχετικά με το δάνειο των 20 εκ. ευρώ που εκταμιεύτηκε τον Απρίλιο του 2010, επιθυμεί να δοθεί λύση από το Υπουργείο Οικονομικών.
 
6. Τον Δεκέμβριο του 2010 το Υπουργείο Οικονομικών επέβαλλε έκτακτη εισφορά (προφανώς για φορολογικές εκκρεμότητες της εταιρείας) ποσόν 20 εκ. ευρώ. Δεν επιθυμεί να το πληρώσει, να διαγραφεί.
 
7. Ζητά να αλλάξει η συμμετοχή του στο εκτελεστικό πρόγραμμα του εξοπλιστικού προγράμματος (Υ/Β 214) σε 50-50.
 
8. Όταν ήρθε να αγοράσει τα Ναυπηγεία ήθελε την παραμονή 750 εργαζομένων. (σημειωτέον ότι το σύνολο των εργαζομένων τότε ήταν 1200). Ο κ. Βενιζέλος τον έπεισε να μην προβεί σε απολύσεις με αντιστάθμισμα θα έπαιρνε 2 κανονιοφόρους και τον εκσυγχρονισμό των Φρεγατών MECO. Πράγμα που δεν έγινε.
 
9. Ζητά να οριστεί επιτροπή από το Π.Ν. να ελέγξει τις Συμβάσεις τις παλαιές και τις νέες.
 
 
Από όλα τα παραπάνω τα οποία είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τις ανακοινώσεις του ΥΕΘΑ και της δηλώσεις του Υπουργού αλλά και με τα όσα περιγράφει η Σύμβαση κύρωσης από τη Βουλή το 2010 δημιουργείται μέγα θέμα για την επιβίωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
 
Ο άκομψος τρόπος που έθεσε τα θέματα ο κ. Σαφά δημιουργεί κατά την γνώμη μας άλλοθι και για την περαιτέρω παραμονή του εδώ, αλλά εμμέσως πλην σαφώς δημιουργεί και προϋποθέσεις εκβιασμών.
Πιστεύουμε τέλος ότι πρέπει να συζητηθεί σοβαρά πλέον η ομόφωνη πρόταση των φορέων για ΕΝΙΑΙΟ ΦΟΡΕΑ ΝΑΥΠΗΓΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
 
Για το Σωματείο
Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας
Καρακίτσιος Βασίλης Μπαλογιάννης Ευάγγελος

Η λογοκρισία συνεχίζεται.Ο Λιάτσος έκοψε την εκπομπή του Αρβανίτη απο την ΕΡΤ

kostasarvanitis.blogspot.gr


ψαλιδι...

Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι με απόφαση της Γενικής Διεύθυνσης του τομέα ενημέρωσης της ΕΡΤ από αύριο και μέχρι νεωτέρας οι παρουσιαστές της "ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ", Κώστας Αρβανίτης και Μαριλένα Κατσίμη "κόβονται" από την εκπομπή.
Ο λόγος ήταν ο παρακάτω διάλογος μεταξύ των δύο παρουσιαστών:

Μ. Κατσίμη. …Και βγήκαν και τα ιατροδικαστικά πορίσματα για τους 15 που συνελήφθησαν και έγραφε η Guardian και
που ήθελε ο κ. Δένδιας να κάνει στην Guardian μήνυση
Κ. Αρβανίτης. Δεν έκανε μήνυση;
Μ. Κατσίμη. Δεν έκανε γιατί τα πορίσματα δείχνουν ότι όντως είναι κακούργημα.
Κ. Αρβανίτης. Και θα παραιτηθεί τώρα;
Μ. Κατσίμη. Δε νομίζω ότι θα παραιτηθεί. Πάντως ήταν περίεργο το ότι ο κ. Δένδιας είπε – σαν να ήξερε τα πορίσματα, που αυτό κανονικά δε γίνεται - που από τη μία έιναι καλό ότι δεν τα ήξερε τα πορίσματα, αλλά από την άλλη πώς πας και το λες αυτό;
Κ. Αρβανίτης. Και τώρα τι θα γίνει; Θα πει συγνώμη;
Μ. Κατσίμη. Δεν ξέρω….
Κ. Αρβανίτης. Πω πω δύσκολα για τον κ. Δένδια. Και είναι και κοντοχωριανός σου, είναι από την Κέρκυρα.
Μ. Κατσίμη. Και είναι και σοβαρός άνθρωπος έχω να πω.


http://kostasarvanitis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_29.html

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

ΦΩΤΟ.Τελικά εβγαλαν στρατο στον δρόμο,απ την παραμονή της επετείου.

ergasiakodeltio.wordpress.com


                   Η φωτογραφία είναι από τη Θεσσαλονίκη και τραβήχτηκε στις 27/10/2012.
Απεικονίζονται δύο άντρες της 71ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας.


Αναρωτιώμαστε ποιός είναι ο ρόλος και το καθήκον που επιτελούσαν εκεί.
Ξέρουμε πως ήδη κάνουν σκοπιές στο πεντάγωνο.
Ξέρουμε πως το αντικείμενό τους είναι διαφορετικό.
Ξέρουμε πως αν μετέχουν σε παρελάσεις απλά περνάνε και φεύγουν, δεν μένουν κοντά στους θεατές και μάλιστα οπλισμένοι.
 Ξέρουμε πως ακόμα και το 2008 κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που ξέσπασαν με αφορμή το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου κάποιοι καραβανάδες και εξουσιαστές εριξαν την ιδέα “να κατεβεί ο στρατός στο δρόμο.” 
Ξέρουμε πως κάποιοι έχουν εκπαιδευτεί να αντιμετωπίζουν λαϊκές εξεγέρσεις.

Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ποιός έδωσε την εντολή για να μπαστακωθούν έτσι ανάμεσα στον κόσμο και το λόγο που αυτό έγινε.

http://ergasiakodeltio.wordpress.com/2012/10/28/to-%cf%84%cf%8c%ce%bb%ce%bc%ce%b7%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%b2%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b4%cf%81%cf%8c%ce%bc/

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

BBC.Aγάπη ή τίποτα: O πραγματικός ελληνικός παράλληλισμός με την Βαϊμάρη.



26 October 2012

Love or nothing: The real Greek parallel with Weimar


Athenians sitting in front of anti-government graffiti
Of all the operas written during Germany's Weimar Republic (1919-33), probably the most haunting is the last.


Aγάπη ή τίποτα: O πραγματικός ελληνικός  παράλληλισμός με την Βαϊμάρη.

Από όλες τις όπερες που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της Γερμανική Δημοκρατίας της Βαϊμάρης  (1919-1933), ίσως η πιο στοιχειωμένη είναι η τελευταία.


Η όπερα Silver Lake,του Kurt Weill, γραμμένη μαζί με τον θεατρικό συγγραφέα Γκέοργκ Κάιζερ, αφηγείται την ιστορία δύο ηττημένων,ενός καλόκαρδου επαρχιακού αστυνομικού και ενός  κλέφτη,τον οποίο έχει πυροβολήσει και τραυματίσει,όπως περπατούν μέσα από μια κοινωνία που καταστράφηκε από την ανεργία, τη διαφθορά και την ανηθικότητα.
Αφού πέρασα μια εβδομάδα και πάλι στην Ελλάδα,εν μέσω ταραχών, πείνας και ακροδεξιάς βίας,εν τέλει την κατάλαβα.

Η όπερα ήταν γραφτό να γίνει για τον Weill ένα μονοπάτι προς το mainstream. Ήταν η πρώτη απόπειρά του,μετά την συνεργασία με τον Μπρεχτ και είχε προγραμματιστεί να γίνει πρεμιέρα, ταυτόχρονα σε τρεις πόλεις της Γερμανίας, στις 18 Φεβρουαρίου 1933.
Όμως, στις 30 Ιανουαρίου ο Αδόλφος Χίτλερ διορίστηκε καγκελάριος της Γερμανίας.

Οι πρώτες παραστάσεις του "The Silver Lake" ήταν επεισοδιακές, από δράσεις ναζιστών ακτιβιστών στο ακροατήριο και στις 4 Μαρτίου 1933  απαγορεύτηκε. Το λιμπρέτο της κάηκε, μαζί με σκηνικά της, στην διαβόητη τελετή καύσης των βιβλίων,έξω από το κτίριο της όπερας στο Βερολίνο.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί δεν άρεσε στους  Ναζί το "The Lake Silver". Ο Weill ήταν Εβραίος,οι ναζί κριτικοί θεάτρου βρήκαν την μουσική «άσχημη και άρρωστη». Επιπλέον, η πλοκή περιέχει μια αλληγορία της πολιτικής κατάστασης στις παραμονές της ανόδου των Ναζί στην εξουσία.


 Αλλά πάντα υπήρχε κάτι άλλο για την όπερα The Lake Silver, που πηγαίνει πέρα από την πολιτική. Κάτι δύσκολο να εμβαθύνω.
Καθώς πέρασα χρόνο στην Ελλάδα,ενώ η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή διέλυε θεατρικές παραστάσεις,ατιμώρητη και η βία στους δρόμους είναι κάτι σύνηθες,τελικά ξέρω τι είναι αυτό το κάτι

Η Ασημένια Λίμνη είναι τελικά για το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται όταν μεταβούν από την αντίσταση στην απόγνωση. Και για το πόσο παράξενα απελευθερωτική μπορεί να γίνει η απελπισία.
Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ένας τόπος με μεγάλη απελπισία. Ο πρωθυπουργός της,Αντώνης Σαμαράς,έκανε σύγκριση της ατμόσφαιρας στην χώρα με εκείνης της Δημοκρατίας της Βαιμάρης

Η σύγκριση φαίνεται εύλογη: υπάρχουν ακροδεξιές συμμορίες που σπέρνουν βία στους δρόμους,μια έκθεση την περασμένη εβδομάδα εντόπισε ότι  περισσότερες από τις μισές από τις επίσημα καταγεγραμμένες ρατσιστικές επιθέσεις, διαπράχθηκαν από ανθρώπους με παραστρατιωτικές στολές.

Επίσης,κάθε διαδήλωση τελειώνει με δακρυγόνα και επιθέσεις με γκλομπ.

Υπάρχει μαζική ανεργία. Υπάρχει κατάρρευση των μεγάλων κομμάτων. Τα μέσα ενημέρωσης και ο Τύπος,που αγωνίζονται να παραμείνουν ανεξάρτητα, πράγματικα διαλύονται.
Ωστόσο, η σύγκριση με το «τέλος της Βαϊμάρης" ισχύει μόνο αν δεν ξέρετε τίποτα για την ίδια την Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Ο δημοσιογράφος συνεχίζει με μια περίληψη των γεγονότων που έφεραν τους ναζί στην εξουσία,μεσα από μια σειρά άτυχων χειρισμών των πολιτικών κομμάτων και των σχηματισμών της εποχής,για να συνεχίσει λιγο παρακάτω,


Αυτοί ήταν οι άνδρες που προσπάθησαν και απέτυχαν να χρησιμοποιήσουν ένα μείγμα της λιτότητας, σκληρή αστυνόμευση και κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τώρα ως  "τεχνοκρατική" αρχή, για να σώσουν την γερμανική δημοκρατία. Απέτυχαν.

Και εδώ, ορίζεται ο παραλληλισμός με την Ελλάδα:

Μια χώρα που έχει δεσμευθεί για λιτότητα, του οποίου τα κεντρώα κόμματα είναι συγκεντρωμένα σε μια συμμαχία η οποία αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις του συντηρητισμού και της κοινωνικής δημοκρατίας. Ο κυβερνητικός συνασπισμός θεωρεί τον εαυτό του ως το τελευταίο προπύργιο ενάντια σε μια κυβέρνηση της άκρας αριστεράς και προσπαθεί να πατάξει τον εξτρεμισμό με τη χρήση αστυνομικής δύναμης η οποία έχει επικριθεί για εξτρεμιστικές τάσεις.

Όμως, παρά τις ομοιότητες, η Ελλάδα δεν είναι στο χείλος της κατάρρευσης με τον τρόπο της Βαϊμάρης.


Το πρόβλημα είναι το εξής: Η οικονομική κατάρρευση στην Ελλάδα,πλησιάζει τα επίπεδα του 1933.
Η ανεργία ήταν 30% στη Γερμανία όταν ο Χίτλερ πήρε την εξουσία,είναι 25,1% και ανεβαίνει στην Ελλάδα.Το ΑΕΠ κατέρρευσε κατά περίπου 7% και το1931 και το1932 στη Γερμανία. Η τρέχουσα τιμή της κατάρρευσης στην Ελλάδα είναι περίπου η ίδια: 7% ανά έτος. Οι τράπεζες της Γερμανίας είχαν διαλυθεί το 1931. Οι ελληνικές τράπεζες είναι ουσιαστικά εν μέρει εθνικοποιημένες ήδη.


 Μπορείτε να δείτε την φυσική επίπτωσή της στην οδό Σταδίου στην Αθήνα. Έχω κάνει ρεπορτάζ από εκεί πολλές φορές τα τελευταία δυόμισι χρόνια, αλλά αυτή την τελευταία φορά μου φαινόταν έρημη.

Υπήρχε μια στοά όπου, μόλις ένα χρόνο πριν, θυμάμαι έγραφα στο blog μου,για το πώς οι μικρές εξειδικευμένες επιχειρήσεις ,στην Ελλάδα ήταν καταδικασμένες: το κατάστημα για στυλό, το κατάστημα με τις συλλογές γραμματοσήμων,το κατάστημα γραφικής ύλης.Όλοι αυτοί έχουν φύγει τώρα.

Έτσι, είναι και ένα μεγάλο μέρος του δρόμου. Ο Art Nouveau κινηματογράφος έχει καεί από πέρυσι, η Marfin Bank, δίπλα, πυρπολήθηκε και τρείς εργαζόμενοι πέθαναν,κατά τη διάρκεια ταραχών το 2010.

Στους τοίχους κάποιος έχει γράψει με σπρέι "Αγάπη η΄Τίποτα". Αυτή την στιγμή υπάρχει ένα πολύ από τίποτα: τα καταστήματα είναι κλειστά, απογυμνωμένα,γεμάτα γκράφιτι, οι προσόψεις έχουν πελεκηθεί και χρησιμοποιηθεί ως πυρομαχικά σε ταραχές,καμμένα,διαλυμένα.

Και πουθενά δεν είναι η ανθρώπινη επίδραση αυτής της περίεργης κατάστασης, σαφέστερη από ό, τι όταν μιλάτε με τους νέους.

Γνώρισα τον Γιάννη και τη Μαρία σε ένα γυμνό διαμέρισμα στα Εξάρχεια, την μποέμ συνοικία της Αθήνας. Παρά τις μελανιές και τους επιδέσμους τους μου πήρε πολύ,για να τους πείσω να μιλήσουν στην κάμερα,ανώνυμα και φορώντας κουκούλες,ώστε να καταγράψω τις καταγγελίες τους για αστυνομική βαρβαρότητα,ενώ βρίσκονταν υπό αστυνομική κράτηση.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, πέρα από τις κατηγορίες τους (οι οποίες απορρίπτονται από την αστυνομία, αλλά εν μέρει επιβεβαιώνονται και από την έκθεση του ιατροδικαστή), ήταν η αποσύνδεση τους από την κανονική ζωή.

Περίμεναν την αστυνομία να είναι βίαιη και να είναι φασίστες. Ήταν εξοργισμένοι ότι θα έπρεπε να ακουν (όπως ισχυρίζονται) την προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής στα κρατητήρια της αστυνομίας. Αλλά ήταν απρόθυμοι να υποβάλουν καταγγελία στο πλαίσιο του συστήματος.


Δεκάδες χιλιάδες νέοι,ζούν με έναν ημι-υπόγειο τρόπο: Μένοντας σε καταλήψεις αντι να νοικιάζουν,παίρνοντας φαγητό και σάντουιτς από τους φίλους,γυρνώντας πίσω στα χωριά των παππούδων τους, κοιμούντε από καναπέ σε καναπέ... Ο Γιάννης είναι ένας τεχνικός που εργάζεται σποραδικά,η Μαρία ένα μια άκρως εξειδικευμένη επαγγελματίας ο οποίος δουλεύει σερβιτόρα.

Η Βρετανή συγγραφέας Laurie Penny είχε συλλάβει την κατάσταση,μέσα από τα απομνημονεύματα ενός πρόσφατου ταξιδιού της στην Αθήνα: "Ήρθαμε εδώ περιμένοντας ταραχές Αντ 'αυτού βρεθήκαμε εξετάζοντας τι συμβαίνει όταν οι ταραχές αργοπεθαίνουν και έρχεται η τρομακτική αδράνεια" (Penny L και Μ Crabapple, Discordia, εκδόσεις Random House 2012)

Ο Paul Mason  σημειώνει έπειτα,ότι υπαρχει μια αδράνεια και μια εσωστρέφεια στην κοινωνία ,ενώ πριν από έναν χρόνο υπήρχαν κινήματα,όπως αυτό, κατά των διοδίων,ενώ πλέον υπάρχει μόνο κατάθλιψη.

Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «Αυτό που φέρνει κατάθλιψη σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας,από το φιλελεύθερο κέντρο μέχρι την φιλελεύθερη αριστερά,είναι η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής.

Στις δύο εκλογές του Μαΐου / Ιουνίου 2012, σημείωσε μεταξύ 6-7%. Τίποτα δηλαδη που να θυμίζει τα αντίστοιχα ξεσπασματα του ’30.

Αλλά έχει αρχίσει να δημιουργεί «αυτοσχέδιες» αρχές επιβολής του νόμου κατά των μεταναστών και χωρίς παρέμβαση από την αστυνομία. Σε υπαίθριες αγορές στο Μεσολόγγι και την Ραφήνα ένστολοι ακτιβιστές της έλεγχαν τις άδειες των μεταναστών μικροπωλητών, καταστρέφοντας επιδεικτικά εκείνους που δεν έχουν.

Με εκλογικά στοιχεία να δείχνουν,ότι  45% του προσωπικού της αστυνομίας ψήφισε την Χρυσή Αυγή, υπάρχει αυξανόμενη ανησυχία ότι η στήριξη στην ακροδεξιά έχει αρχίσει να παραποιεί τις επιχειρησιακές προτεραιότητες της αστυνομίας, σε τοπικό επίπεδο.

Όταν ρώτησα τον δεύτερο στην ιεραρχία της Χρυσής Αυγής, Ηλία Παναγιώταρο,αυτός ισχυρίστηκε ότι η υποστήριξη στους κόλπους της αστυνομίας βρίσκεται στο "60% ή και περισσότερο". Και έδωσε μια ανατριχιαστική εξήγηση για το πώς οι εξωθεσμικές δράσεις της Χρυσής Αυγής, αφορούν το κράτος δικαίου. Αναφερόμενος στις επιθέσεις στους πάγκους στην αγορά, είπε:


«Με ένα περιστατικό, το οποίο έγινε στην κάμερα, το πρόβλημα λύθηκε, σε κάθε ανοικτή αγορά σε όλη την Ελλάδα οι παράνομοι μετανάστες εξαφανίστηκαν Υπήρξαν κάποια σπρωξίματα και λίγο ξύλο,τίποτα το ιδιαίτερο.Μόνο με ένα τηλεφώνημα λέγοντας,η  Χρυσή Αυγή θα περάσει από εκεί,περνάει τώρα η αστυνομία, δηλαδή το brand name [της Χρυσής Αυγής] είναι πολύ αποτελεσματικό ...»

Η Ελλάδα, στην πραγματικότητα, έχει ένα τεράστιο και εμφανές πρόβλημα με την παράνομη μετανάστευση. Τα κέντρα των πόλεων είναι - ή ήταν μέχρι το καλοκαίρι - γεμάτα από νέους, άνδρες μετανάστες από το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, το Σουδάν και,όλο και περισσότερο,από την Συρία.

Πολλοί Έλληνες τους φοβούνται, και τους αντιλαμβάνονται ως απειλή για την κοινωνική τάξη και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής,σε μια χώρα που δεν είχε ποτέ αποικίες και ως εκ τούτου δεν αντιμετώπιζαν υψηλή εθνοτική πολυμορφία, μέχρι πρόσφατα.

Η νέα πολιτική - γνωστή και ως "Ξένιος Ζεύς"  είναι να προσαγάγουν τους μετανάστες και να τους φέρνουν σε στρατόπεδα: Η αστυνομία με πολιτικά ή στολές, εμφανώς,σταματάει στον δρόμο, κάθε έγχρωμο, ελέγχει τα εγγράφα τους και αν τα έγγραφα δεν είναι εντάξει, τους προσάγει τελικά σε ένα στρατόπεδο κράτησης μεταναστών.

Ακόμη και ενώ οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαμαρτύρονται για αυτό και απαιτούν πρόσβαση στα στρατόπεδα, η Χρυσή Αυγή διαμαρτύροναν έξω από αυτά, με την αιτιολογία ότι οι συνθήκες είναι πολύ καλές εκεί  και ότι οι απελάσεις δεν είναι αρκετά γρήγορες (περίπου έξι χιλιάδες έχουν τεθεί υπό κράτηση, με,ίσως,τρεις χιλιάδες να απελαθούν). Ακόμη και καθώς η αστυνομία προσήγαγε τους μετανάστες, η πολιτική της Χρυσής Αυγής ήταν να τους τρομοκρατουν στους  δρόμους και να εξαπολύσουν μια νομική εκστρατεία εναντίον των εταιρειών που τους απασχολούν.


 Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, εν τω μεταξύ, έχουν πάρει το σύνθημά  να ενισχύσουν τη σύνδεση των μεταναστών με την εγκληματικότητα. Για όσους αναζητούν μια εναλλακτική άποψη υπάρχουν μόνο οι εφημερίδες της άκρας αριστεράς: η κύρια φιλελεύθερη εφημερίδα η Ελευθεροτυπία, ισοδύναμη με την Guardian ,χρεωκόπησε και έχει κλείσει.

Από οικονομική άποψη, ο ελληνική κυβερνητικός συνασπισμός ετοιμάζεται να επιβάλει τον πρόσφατο και τελευταίο γύρο λιτότητας: 13,5 δισ. ευρώ το χρόνο περικοπών και αυξήσεων φόρων, προκειμένου να απελευθερώσει 31 δις ευρώ,του πακέτου διάσωσης.

Τη στιγμή που θα το θέσουν αυτό στο κοινοβούλιο, μπορούμε να περιμένουμε μια μεγάλη και άγρια διαμαρτυρία. Μετά από αυτό ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει μόνο να ελπίζει ότι η δική του εκλογική υποστήριξη δεν έχει την τύχη,που είχε αυτή των γερμανικών κεντρώων κομμάτων,μετά το 1932.

Δυστυχώς γι 'αυτούς, όμως,τα εκλογικά ποσοστά,πέφτουν. Ενώ η Νέα Δημοκρατία έχει διατηρηθεί δημοσκοπικά στο 27% (σε σύγκριση με 29% στις εκλογές), το ΠΑΣΟΚ είναι κάτω στο 5,5%,στήθος με στήθος με την Δημοκρατική Αριστερά. Το συνολικό δημοσκοπικό ποσοστό των κομμάτων υπέρ της λιτότητας, είναι τώρα 38%.

Η Χρυσή Αυγή βρέθηκε δημοσκοπικά στο 14% την περασμένη εβδομάδα, ενώ το αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ,οδηγεί τις δημοσκοπήσεις με 30% (λαμβάνοντας πολλές ψήφους από τους κομμουνιστές, οι οποίοι είναι τώρα κάτω του 5%).

Ωστόσο, αυτές οι δημοσκόπησεις είναι απίθανο να δοκιμαστούν σε εκλογές σύντομα. Η ΕΕ εργάζεται υπερωρίες για να κρατήσει το σημερινό κυβερνητικό συνασπισμό μαζί  και καθώς η υποστήριξη στο ΠΑΣΟΚ έχει πιάσει πάτο, δεν έχει κανένα κίνητρο να διακινδυνεύσει εκλογές τώρα.

Πάντα πάλευα να κατανοήσω το τέλος της συγκεκριμένης όπερας: γιατί, κατά τις τελευταίες ημέρες της Βαϊμάρης, ο Kurt Weill,δεν έγραψε κάποιον ύμνο ανυπακοής ενάντια στο ναζισμό,αλλά ένα έργο το οποίο, τελικά, εκφράζει παραίτηση;

Στους δρόμους της Αθήνας, υπάρχει ήδη η απάντηση. Μπορείτε να νιώσετε πώς είναι όταν το πολιτικό σύστημα,ακόμη και του κράτους δικαίου,παραλύσει και ατροφήσει.
Η «απελπιστική αδράνεια" αρχίζει να πιάνει ακόμα και τα μεσαία στρώματα, ως απόδειξη της οργανωμένης ρατσιστικής βίας η οποία υπεισέρχεται στη ζωή της.

Αντιμέτωποι με μια οικονομική κατάσταση που υπαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μια ατμόσφαιρα που μοιάζει με το Βερολίνο του Isherwood, η φυσική ανθρώπινη επιθυμία δεν είναι αγώνας, αλλά πτήση.

Πτήση μακριά από τον κίνδυνο - πτήση στο κουκούλι των ναρκωτικών, των σχέσεων, των εναλλακτικών τρόπων ζωής, του iPod

Ετσι περιέγραψε ,ο διευθυντής του θεάτρου, Douglas Sirk την σκηνή,μετά την πρώτη νύχτα επεισοδίων στο «Silver Lake»,στο θέατρο, στην Λειψία.
"Η Sturmabteilung (Τάγματα Εφόδου) είχε γεμίσει ένα αρκετά μεγάλο μέρος του θεάτρου και υπήρχε ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων του ναζιστικού Κόμματος έξω με πανό και ο Θεός ξέρει τι άλλο, φωνάζοντας και όλα τα υπόλοιπα. Όμως, στην πλειοψηφία του κοινού άρεσε το έργο ... Και γι 'αυτό πίστευα στην αρχή,οτι τα πράγματα θα είναι δύσκολα, αλλά ίσως δεν θα είναι αδύνατο να το ξεπεράσουμε... [όμως] κανένα έργο, κανένα τραγούδι,δεν  θα μπορούσε να σταματήσει αυτήν την φρικιαστική τάση προς την απανθρωπιά. "(αναφέρεται στο βιβλίο «Kurt Weill On Stage»,του Foster Hirsch)


Και αυτό είναι το πώς ο διευθυντής του Κόρπους Κρίστι, Λαέρτης Βασιλείου, στου οποίου το έργο,έγιναν επεισόδια, για άλλη μια φορά από ακροδεξιούς διαδηλωτές στην Αθήνα, την Πέμπτη το βράδυ, περιγράφει σε ένα μήνυμα που μου έστειλε, μόλις τώρα:

"Προχωρήσαμε με την παράσταση, η οποία ξεκίνησε με δύο ώρες καθυστέρηση, λόγω της έντασης έξω από το θέατρο μεταξύ της αστυνομίας και των χριστιανών φονταμενταλιστών με τους Ναζί. Ήταν σαν κόλαση. Ο θόρυβος από έξω,ερχόταν στο εσωτερικό του θεάτρου κατά την παράσταση . Άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν από τους Ναζί και τους φανατικούς Χριστιανούς».


Οι διαφορές με την τελευταίες μέρες Βαϊμάρης, λοιπόν, είναι σαφείς.Κάτω από τις διεθνείς πιέσεις, το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να είναι σε θέση να υποστηρίξει το κράτος δικαίου,τα κεντρώα κόμματα, όσο και αν εχουν ατροφήσει, εξακολουθούν να έχουν  περισσότερο από το ένα τρίτο των ψηφοφόρων, δεν υπήρξε αποφασιστική εκλογική «έκρηξη» από την άκρα δεξιά.

Είναι κρίσιμο, ότι δεν υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις ή γκρούπ μέσων ενημέρωσης και δεν υπάρχει σημαντική μερίδα της ελίτ, να στριφογυρίζουν πίσω από την άκρα δεξιά, όπως συνέβη στη Γερμανία.

Αλλά αυτή η πτήση προς την αδράνεια, την κατάθλιψη, την προσωπική ζωή μπορεί επίσης να είναι πιο έντονη από ό, τι στη Βαϊμάρη.Η Γερμανία ήταν πάνω  από όλα μια κοινωνία της έντονης πολιτικής δέσμευσης,της πολιτικής ιεραρχίας, της δια βίου δέσμευσης με τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, τις ομάδες βετεράνων στρατιωτικών ».

Έτσι, ενώ η κρίση μπορεί να είναι σε μια κλίμακα πιο αδύναμη από αυτην στην καταρρέουσα δημοκρατία στην Ελλάδα, οι δυνάμεις που κρατούν από κοινού τη δημοκρατία μπορεί επίσης να είναι ασθενέστερες.

Όταν πήρα συνέντευξη από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Παναγιώταρο, πριν από δύο εβδομάδες, ήταν σαφής ως προς το πρόγραμμα του κόμματος: αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, «εμείς θα κερδίσουμε τις επόμενες μετά από αυτές".

"Η επανάσταση θα πραγματοποιηθεί μετά από δύο εκλογές, δίνοντας την πρώτη θέση στην Χρυσή Αυγή. Τώρα είμαστε τρίτη και ίσως πάρουμε και την δεύτερη θέση - έτσι δεν είναι ένα όνειρο που σε ένα, δύο ή τρία χρόνια θα είμαστε το πρώτο πολιτικό κόμμα. "

Οι ηγέτες της διεθνούς κοινότητας, απασχολημένοι με τις διαπραγματεύσεις για το ύστατο πακέτο λιτότητας που υποτίθεται ότι πρέπει να προηγηθεί,πριν απο μια στρατηγική διάσωσης της χώρας, γνωρίζουν ποιό είναι το διακύβευμα.

Εάν αποτύχουν, μια ολόκληρη γενιά της ελληνικής νεολαίας, θα μείνει, όπως και οι πρωταγωνιστές του «The Silver Lake»,του Weil, με μια επιλογή ανάμεσα στην αγάπη ή στο τίποτα.


Kurt Weill's The Silver Lake, written with playwright Georg Kaiser, tells the story of two losers - a good-hearted provincial cop and the thief he has shot and wounded - as they make their way through a society ruined by unemployment, corruption and vice.
After spending a week again in Greece - amid riots, hunger and far right violence - I finally understood it.
The opera was meant to be Weill's path back into the mainstream. It was his first break from collaborating with Bertolt Brecht, and was scheduled to open simultaneously in three German cities on 18 February 1933.
But on 30 January Adolf Hitler was appointed Germany's chancellor.
The first performances of The Silver Lake were disrupted by Nazi activists in the audience and on 4 March 1933 it was banned. The score was torched, together with its set designs, in the infamous book-burning ceremony outside the opera house in Berlin.
It is easy to see why the Nazis didn't like The Silver Lake. Weill was Jewish; the Nazi theatre critics found the music "ugly and sick". Moreover the plot contains an allegory of the political situation on the eve of the Nazis' rise to power.
But there has always been something else about The Silver Lake that goes beyond politics. Something hard to fathom.
Spending time in Greece, as the far right Golden Dawn party breaks up theatre performances with impunity, and street violence is common, I finally know what that something is.
The Silver Lake is ultimately about how people feel when they switch from resistance to hopelessness. And about how strangely liberating hopelessness can be.
Greece right now is a place with a lot of hopelessness. Its own prime minister, Antonis Samaras, has compared its atmosphere to that of the Weimar Republic.
"Greek democracy stands before what is perhaps its greatest challenge," Mr Samaras told the German newspaper Handelsblatt. He said social cohesion is "endangered by rising unemployment, just as it was toward the end of the Weimar Republic in Germany".
The comparison seems plausible: there are far right gangs meting out violence on the streets - a report last week identified more than half off all officially recorded racial attacks as perpetrated by people in paramilitary uniforms. Every demonstration ends with tear gas and baton charges.
There is mass unemployment. There is the collapse of mainstream parties. The press and broadcast media are struggling to remain independent, indeed solvent.
Yet the comparison with the "end of Weimar" only holds if you know nothing about the Weimar Republic itself.
Sadly this condition is common. School students are rightly taught lots about Nazi Germany - but not very much about the detail of how it came into being.
Here's a short summary. In the elections of 1928 the Nazis, who had - like Golden Dawn in Greece - been reduced to a splinter group in the years of economic recovery, got just 2.7%.
But in March 1930, as the Wall Street Crash cratered the German economy, a cross-party coalition government of the centre left and right collapsed. It was replaced by the first of three "appointed" governments - designed to avoid either the communists or the now-growing Nazis gaining power.
It was led by Heinrich Bruning. Faced with a recession, Bruning followed a policy of austerity, while keeping Germany's currency pegged to the Gold Standard (much as Greece as follows a policy of austerity dictated by euro membership). This made the recession worse.
As unemployment rocketed, so did the Nazi vote: in a shock breakthrough they came second in the elections of September 1930, with 18%. But Bruning was determined to crack down on both the right and left: he banned the Nazi paramilitary organisation, the sturmabteilung, along with the rival communist uniformed militia.
As recession worsened, the Nazis grew massively: they won the election in 1932, gaining 14 million votes (37%). The socialists and communists combined polled higher. And the parties of the centre collapsed. Yet the presidential system of appointing governments now allowed these very centrist parties to go on ruling Germany - now under a new Chancellor, the aristocrat Franz Von Papen.
Von Papen unbanned the Nazi stormtroopers in June 1932 and, as historian Ian Kershaw puts it in his definitive biography of Hitler: "The latent civil war… was threatening to become an actual civil war."
By the end of 1932, with the communists now also growing rapidly, the political establishment made one last final attempt to keep Hitler out of power. Right wing general Kurt Von Schleicher was appointed chancellor, and tried to form a government with everybody from the left wing of the Nazis to the socialist trade unions. But this too fell, opening the door to Hitler.
Kershaw wrote: "Only crass errors by the country's rulers could open up a path [for Hitler]. And only a blatant disregard by Germany's power elites for safeguarding democracy - in fact, the hope that economic crisis could be used as a vehicle to bring about democracy's demise and replace it by a form of authoritarianism - could induce such errors. Precisely this is what happened." (Hitler: Hubris)
These names - Bruning, von Papen, Schleicher - troublesome though they are to remember, should be as famous as the words Stalingrad, Arnhem and Dunkirk.
These were the men who tried and failed to use a mixture of austerity, tough policing and what we might now call "technocratic" rule to save German democracy. They failed.
And herein lays the parallel with Greece: a country committed to austerity, whose centrist parties are clustered into a coalition which represents the forces of conservatism and social democracy. The coalition sees itself as the last bulwark against a government of the far left and is trying to crack down on extremism using a police force which has itself been criticised for extremist leanings.
But despite these parallels, Greece is not on the brink of a Weimar-style collapse.
Nor is it "in civil war" as claimed by a leader of the far right Golden Dawn movement on Newsnight last week. If anything, Greece has levels of instability and political radicalisation close to the levels seen in Germany in early 1930, not late 1933.
The problem is: Greece is approaching 1933 levels of economic collapse.
Unemployment was 30% in Germany when Hitler took power; it is 25.1% and rising in Greece. GDP collapsed by about 7% in both 1931 and 1932 in Germany. Its current rate of collapse in Greece is roughly the same: 7% per year. Germany's banks had gone bust in 1931. Greek banks are effectively part nationalised already.
You can see the physical impact of this on Stadiou Street in Athens. I have reported from there numerous times in the past two and a half years, but this last time it looked desolate.
There was an arcade where, just over a year ago, I remember blogging about how small specialist businesses in Greece were doomed: the pen shop, the stamp collecting shop, the stationary store. They're all gone now.
So is much of the street itself. The Art Nouveau cinema burned out last year; the Marfin Bank, next door, torched with the deaths of three workers during a riot in 2010.
On the walls somebody has spray-canned "Love or Nothing". Right now there is a heck of a lot of nothing: shops closed, stripped, barred, graffitied, the fascias chipped off as ammunition in riots, burned out, gone.
And nowhere is the human impact of this weird situation, clearer than when you talk to young people.
I met Yiannis and Maria in a bare flat in Exarchia, the bohemian district of Athens. Despite their bruises and bandages they took some persuading to go on camera - anonymously and in their hoodies - to put on record their allegations of brutality in police custody.
What struck me, beyond their allegations (which are denied by the police, but partially corroborated by a coroner's report), was their detachment from regular life.
They expected the police to be brutal, and to be fascists. They were outraged that they'd had to listen (they allege) to Golden Dawn propaganda in the police cells. But they were reluctant to bring a complaint within the system.
For tens of thousands of young people life is already lived in a semi-underground way: squatting instead of renting; cadging food and roll-ups from their friends. Drifting back to their grandparents villages, sofa surfing. Yiannis is a sporadically employed technician in a cultural industry; Maria a highly qualified professional who waits table.
The British author Laurie Penny has captured the situation in a recent memoir of a trip to Athens: "We came here expecting riots. Instead we found ourselves looking at what happens when riots die away and horrified inertia sets in." (Penny L and Crabapple M, Discordia, Random House 2012)
Horrified inertia is now seeping from the world of the semi-outlawed young activists into the lives of ordinary people.
What people do - whether it is the black-hoodied anarchists in Athens or the young farmers in Thessaly on their third of fourth bottle of beer by lunchtime - is retreat into the personal.
It's no longer "the personal is political" - but the personal instead of the political. True, demonstrators still turn out in large numbers, as in last week's General Strike. But they go through the motions - of demonstrating, of rioting even.
"It's just for show on both sides, the cops and the anarchists," I was told by my Greek fixer as we legged it through stampeding people and tear gas.
A year ago the buzzword was "anomie" - the fear of anomic breakdown, in which small groups and communities just give up on law and order and make their own.

There is not even much anomic activism anymore; the movement that defied road tolls and disrupted the sale of repossessed homes - which was large in the Spring - is tiny now.
If anything captures the buzzword of late 2012 in Greece it is the person who sprayed the slogan "Love or Nothing". It's less about anomie, more about depression.
What has depressed much of Greek society - from the liberal centre right to the liberal left - is the rapid rise of Golden Dawn.
In the two elections of May/June 2012 it scored between 6-7%. Nothing like a 1930-style breakthrough.
But it has begun to do DIY law enforcement against migrants with no intervention from the police. At street markets in Messolonghi and Rafina its uniformed activists checked the permits of migrant stallholders, demonstratively destroying those who did not have permits.
With electoral data showing - on one count - 45% police personnel voting for Golden Dawn, there is rising concern that support for the far right is beginning to skew the operational priorities of the police at local level.
When I challenged Golden Dawn's second in command, Ilias Panagiotaros, he claimed support within the police at "60% or more". And he gave a chilling explanation of how Golden Dawn's extra-judicial actions were affecting the rule of law. Referring to the market stall attacks he said:
"With one incident, which was on camera, the problem was solved - in every open market all over Greece illegal immigrants disappeared. There was some pushing and some fighting - nothing extraordinary, nothing special - only with one phone call saying Golden Dawn is going to pass by the police is going there meaning the brand name [of Golden Dawn] is very effective…"
Greece, in truth, has a massive and apparent problem with illegal migration. The centres of many cities are - or were until this summer - full of young, male migrants from Afghanistan, Somalia, Sudan and increasingly Syria.
Many Greeks do fear them, and they perceive them as a threat to social order and a traditional lifestyle - in a country that never had any colonies and therefore did not experience high ethnic diversity until recently.
The new policy - known as "Hospitable Zeus" is to round migrants up and put them in camps: police in plain clothes or uniforms visibly stopping every person of colour on the street, checking their papers, and if the papers are not in order processing them ultimately to a migrant detention camp.
Even as human rights groups protest this, and demand access to the camps, Golden Dawn has protested outside them on the grounds that conditions are too good there, and that deportations are not fast enough (about six thousand have been detained, with maybe three thousand deported). And even as the police round up the migrants, Golden Dawn's policy is to terrorise them off the streets, and mount a legal campaign against companies who employ them.
The Greek media, meanwhile, has taken its cue to reinforce the association of migrants with crime. For those seeking an alternative view there are only the newspapers of the far left: the main liberal newspaper - Eleftheropia, an equivalent to the Guardian - went bust and has closed.
Economically, the Greek coalition is getting ready to impose the latest and last round of austerity: 13.5bn euro a year cuts and tax rises, in order to release 31bn euro worth of bailout money.
The moment it puts this to parliament we can expect a big and unruly protest. After that the Coalition just has to hold on and hope that its own electoral support does not go the way the German centrist parties went after 1932.
Unfortunately for them, however, electoral support is slipping. While New Democracy has maintained its poll rating at 27% (compared to 29% in the election), Pasok - the former governing socialist party - is down to 5.5%, neck and neck with coalition partner Democratic Left. The combined poll rating of the pro-austerity parties is now 38%.
Golden Dawn polled 14% last week, while the left wing Syriza party is leading the polls at 30% (taking many votes from the Communists, who are now down to 5%).
However, these poll ratings are unlikely to be tested in an election anytime soon. The EU is working overtime to keep the current coalition together, and as Pasok's support dwindles to rock bottom, it has no incentive to risk an election now.
So for the majority of people who want the austerity to stop, and who do not want to be gassed, truncheoned, menaced or even to go on strike, there is only the "love or nothing" strategy.
Anecdotally the use of anti-depressants is rising. Penny's book tells numerous tales of former political activists simply stunned by drink and drugs.
Which brings us back to The Silver Lake.
The "love interest" in Kurt Weill's opera doesn't start until the second half, with the arrival of Fennimore, a young woman trapped in a castle with the two losers and a scheming, reactionary aristocrat who has duped them out of their money.
Once Fennimore appears, the music becomes mesmerised and lyrical; it focuses on the combined hopelessness of the two men and the girl.
And in the final sequence - a dream-like 15 minutes during which the men set out to cross the castle's lake, certain they will drown - there is a mixture of ecstasy and despair.
"You escape from the horror," Fennimore sings; "that may destroy all we know. Yet the germ of creation will struggle to grow."
"All this can be a beginning
"And though time turns our day back to night
"Yet the hours of dark will lead onwards
To the dawning of glorious light."
I have always struggled to understand this ending: why, in the last days of Weimar, did Kurt Weill not pen some anthem of defiance against Nazism rather than a work which, ultimately, expresses resignation?
On the streets of Athens there is already the answer. You can feel what it is like when the political system - and even the rule of law - becomes paralysed and atrophies.
The "hopeless inertia" begins to grip even the middle classes, as the evidence of organised racist violence encroaches into their lives.
Faced with an economic situation dictated by the European Central Bank and the International Monetary Fund, and a street atmosphere resembling Isherwood's Berlin, the natural human urge is not fight but flight.
Flight away from danger - flight into the cocoon of drugs, relationships, alternative lifestyles, one's iPod.
After the first-night disruption of The Silver Lake in Leipzig this is how its director, Douglas Sirk, described the scene at the theatre:
"The sturmabteilung filled a fairly large part of the theatre and there was a vast crowd of Nazi Party people outside with banners and god knows what, yelling and all the rest of it. But the majority of the public loved the play… And so I thought at first, well, things are going to be tough but perhaps it isn't impossible to overcome…[But] no play, no song, could stop this gruesome trend towards inhumanity." (quoted in Kurt Weill On Stage, by Foster Hirsch)
And this is how the director of Corpus Christi, Laertis Vasiliou, whose play was once again disrupted by far right demonstrators in Athens on Thursday night, described it in a message to me just now:
"We went ahead with the performance, which started with two hours of delay because of the fight outside the theatre between the police against the Christian fundamentalists and the Nazis. It was like hell. The noise from outside was clear inside the theatre during the performance. People were beaten up by Nazis and Christian fanatics."
The differences with the final days Weimar, then, are clear. Under international pressure, the Greek state is still capable of upholding the rule of law; centrist parties, though atrophied, still hold the allegiance of more than one third of voters; there has been no decisive electoral breakthrough by the far right.
Crucially, no major business or media groups, and no significant portion of the elite, have swung behind the far right as happened in Germany.
But this flight to inertia, depression, to personal life may also be more pronounced than in Weimar. Weimar Germany was after all a society of intense political engagement; of hierarchical politics, lifelong commitment to social movements, trade unions, military veterans' groups.
So while the crisis may be on a scale weaker than the one that collapsed democracy in Greece, the forces holding democracy together may also be weaker.
When I interviewed Golden Dawn MP, Ilias Panagiotaros, two weeks ago, he was clear as to the party's project: if Syriza wins the election, "we will win the one after that".
"Revolution will take place after two elections by giving first place to Golden Dawn; now we are third, and maybe we will get second place - so it's not a dream that in one, two or three years we will be the first political party."
The leaders of the international community, busy negotiating the last-ditch austerity package that is supposed to precede a strategic rescue of the country know what the stakes are.
If they fail, a whole generation of Greek young people will be left, like Weill's protagonists in The Silver Lake, with a choice between love or nothing.

Paul Mason Economics editor, Newsnight

VIDEO.WSJ.Είναι αλήθεια,τα Funds αγοράζουν Ελλάδα,περιμένοντας νεο PSI

That's Right: Hedge Funds Are Buying Greece

10/23/2012

One of the hottest trades of the past few months has been the bonds of a country so shaken by economic and social turmoil that a neo-Nazi party is running third in the polls. Charles Forelle has details on Markets Hub

Σύμφωνα με την εκπομπή Markets Hub του Wall Street Journal,αμερικάνικα κυρίως αλλα και βρετανικά επιθετικά Funds,αγοράζουν μανιωδώς ελληνικά κρατικά ομόλογα.

O δημοσιογράφος Charles Forelle,σημειώνει ότι η Ελλάδα έχει πέσει σε ύφεση καθώς τα μετρα λιτότητας αλλά και οι "διασώσεις" απο την τρόικα,δεν λειτούργησαν.

Αυτό κάνει κάποιες συντονισμένες ομάδες "επενδυτών" να κινούνται επιθετικά,καθώς βλέπουν την ανάγκη της χώρας, σαν ευκαιρίαΕίναι οι ίδιοι που διακινούν τα σενάρια χρεοκοπίας.

Τα "αρπακτικά" Funds που αγοράζουν ελληνικά ομόλογα τώρα,ειναι κυρίως τα ακόλουθα:

Third Point LCC
Greylock Capital Management
Fir Tree Partners
Appaloosa Management LP

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ,όλη αυτή η κινητικότητα,έχει κάνει τα ελληνικά ομόλογα,περιζήτητα σε αυτούς τους χρηματιστηριακούς κύκλους,καθώς οι ελληνικές ομολογίες πλέον πωλούνται με μεγάλες εκπτώσεις.

'Ολοι αυτοί οι ιδιώτες αγοράζουν με 20 σέντς το δολάριο και περιμένουν ένα νέο PSI. Ακόμη και αν συμμετάσχουν με 40 η' και 50% κούρεμα,θα βγάλουν εκατοντάδες εκατομμύρια!

Είναι ένας τεράστιος τζόγος,που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Και απαντάει στο ερώτημα "ποιές είναι οι Αγορές ;"

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ LINK
That's Right.Hedge Funds Are Buying Greece



Διαβάστε επίσης:
Markets ready for Greece exit from euro zone: Lloyds TSB
Το στελεχος της Loyds ,του μεγαλυτερου φορεα ασφαλιστρων στον κοσμο,τα λεει πολυ απλα.
 Μην φοβαστε,οποιος ειχε εκτεθει στην ελλαδα,εχει καλυψει το χρεος του και το εχει διαγραψει,μετα απο 2 ξελασπωματα. Και φυσικα το φορτωθηκαμε εμεις,εθνικοποιησαμε τα παγκοσμια χρεη της ,μεσω του PSI

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Η αθέατη πλευρά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και η Κατάργηση των Κανόνων του Καπιταλισμού!

Με μεγάλη αγωνία παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες το «σήριαλ» της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών.
Όλα θα κριθούν, υποτίθεται, από το πόσα χρήματα θα χρειαστεί (τελικά) το τραπεζικό σύστημα, ποιές τράπεζες είναι υγιείς (βιώσιμες), ποιές θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά και ποιες αποτελούν απλά βάρος και θα πρέπει να… αναδιαρθρωθούν.

Οι κανόνες του παιχνιδιού
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) δεσμεύτηκε προκαταβολικά (ήδη απ’ τον Απρίλιο) να ανακεφαλαιοποιήσει (μόνο) τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς). Αυτές, βαπτίστηκαν ως δήθεν «συστημικές» (και… άρα «διασώσιμες»), κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα).
Μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες και μυστικές συνεννοήσεις με την Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ). Χωρίς επίσημα κατατεθειμένα (πόσω μάλλον, εγκεκριμένα) σχέδια βιωσιμότητας (όπως πχ. το εγκεκριμένο από την Ε.Ε. σχέδιο της Αγροτικής, βλ. εδώ) για να ξέρουμε αν είναι οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες είναι βιώσιμες. Κι ανεξαρτήτως φυσικά του κόστους διάσωσής τους (δηλ. αν είναι πολύ ακριβό να σωθούν).

Αυτά για τις τέσσερις μεγάλες τράπεζες.  Οι υπόλοιπες;
Ααα, αυτές θα πρέπει πρώτα να… αποδείξουν τη βιωσιμότητά τους. Σε καθεστώς διαρκώς επιδεινούμενης ύφεσης και πλήρους αβεβαιότητας για τη μελλοντική κατάσταση της οικονομίας. Ώστε να διασωθούν (αν και εφόσον διασωθούν) σε επόμενη φάση… Με ό,τι περισσέψει από τη διάσωση των «μεγάλων».
Συρρικνωμένες, διχοτομημένες ή συγνωνευμένες (στα πλαίσια ενός κάποιου προγράμματος… αναδιάρθρωσης) με αποδυναμωμένο ρόλο στην οικονομία… Η οποία θα ελέγχεται πλέον εξολοκλήρου από το κλαμπ των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών.
Έτσι, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της χώρας έλαβαν τον Απρίλιο τα πολυπόθητα πιστοποιητικά των ορκωτών ελεγκτών, «καθαρά» από επιφυλάξεις για τη συνέχιση της ύπαρξής τους (going concern) και τις τεράστιες αβεβαιότητες για την οικονομική τους κατάσταση.
Στον αντίποδα, η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας Αγροτική (πάνω από 90% το κράτος) και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο (34%, συν 10% μέσω ΕΛΤΑ), εξαιρέθηκαν από την όλη διαδικασία, διότι βάσει, λέει, της ισχύουσας νομοθεσίας, δεν είναι δυνατή η χορήγηση βοήθειας στα πιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο.
Καταλάβατε πως εννοούν την «ελεύθερη αγορά»;
Όταν πρόκειται για ιδιωτικές επιχειρήσεις (όπως οι ανωτέρω τέσσερις τράπεζες), οι κρατικές επιδοτήσεις είναι «νόμιμες» και «αυτονόητες». Όταν, όμως, πρόκειται για επιχειρήσεις που ανήκουν στο Κράτος, οποιαδήποτε βοήθεια είναι «παράνομη» και «ανεπίτρεπτη»…
Οπότε, οι τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες δημοσίευσαν τις οικονομικές καταστάσεις τους, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος διαγραφής δημοσίου χρέους (PSI). Ενώ, για την Αγροτική και το Ταχ.Ταμιευτήριο, δόθηκε παράταση (αρχικά ως 31 Μαΐου και στη συνέχεια ως 31 Αυγούστου …και βλέπουμε) μέχρι να αποφασιστεί τι θα (απο)γίνουν.
Περιχαρείς οι μεγαλοτραπεζίτες και οι αναμεταδότες τους (οικονομικός τύπος) πανηγύρισαν πως εξαλείφθηκε ο συστημικός κίνδυνος. Πως οι τράπεζές τους «καθάρισαν» τους ισολογισμούς τους και μπορούν πλέον να πορευτούν στο μέλλον με σιγουριά. Πως η ανακεφαλαιοποίηση θα ενισχύσει τη ρευστότητα της αγοράς και τη χρηματοδότηση των ελληνικών επιχειρήσεων, συμβάλλοντας στην ανάκαμψη της οικονομίας… και άλλα τέτοια ανέκδοτα.

Ομηρία ρευστότητας
Διότι, μόνο ως ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί, το να ελπίζει κανείς πως οι τράπεζες, εν μέσω συνεχώς επιδεινούμενης ύφεσης, μειούμενων καταθέσεων, αυξανόμενων επισφαλειών –και υπό ιδιωτικό έλεγχο– θα μπορούν να χρηματοδοτούν την οικονομία.
Με εξάρτηση (οφειλές) 115 δις ευρώ, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και τον μηχανισμό παροχής ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδος (ELA), οι τράπεζες δεν θα είναι καλά-καλά σε θέση να χρηματοδοτούν, όχι την ελληνική οικονομία, αλλά… ούτε καν τον εαυτό τους.
Από τα 115 δις οφειλών, τα 106 δις ευρώ τα χρωστούν… ποιές νομίζετε; …Οι τέσσερις συγκεκριμένες τράπεζες που επελέγησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν από το Κράτος: 30 δις ευρώ η Εθνική και άλλα τόσα η Eurobank, 22 δις η Alpha, και 24 δις η Πειραιώς… Σύνολο 106 δις (το 92% της εξάρτησης ολόκληρου του ελληνικού τραπεζικού συστήματος). Μόνο αυτές οι τέσσερις τράπεζες… Σε απόλυτη ομηρία. Με εγγυήσεις του Ελληνικού Κράτους βεβαίως-βεβαίως…

Η Αγροτική Τράπεζα και το Ταχ.Ταμιευτήριο; Ααα, αυτές χρωστούν μόνο 6 και 3,5 δις αντιστοίχως… Αυτές ίσως κάτι να μπορούσαν να ρίξουν στην οικονομία… Αλλά είπαμε αυτές τέθηκαν εκτός ανακεφαλαιοποίησης.
Θα περίμενε κανείς, η ομηρία του κλαμπ των «τεσσάρων», να σχετίζεται με τη διαφορά μεγέθους τους από τις δύο κρατικές τράπεζες. Αλλά δε συμβαίνει αυτό. Η Eurobank και η Alpha, για παράδειγμα, είναι 2πλάσιες σε μέγεθος από την Αγροτική. Η Πειραιώς είναι μιάμιση φορά μεγαλύτερη. Όμως, έχουν όλες δανειστεί 4πλάσιες και 5λάσιες ποσότητες χρήματος απ’ αυτήν. Κατ’ αντιστοιχία, και απ’ το Ταχ.Ταμιευτήριο.
Πιστεύει κανείς λοιπόν πως οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες που (αυθαίρετα) προτιμήθηκαν να ανακεφαλαιοποιηθούν, είναι αυτές που θα μπορέσουν να ρίξουν χρήμα στην οικονμία; Σε καμία περίπτωση.
Αλλά ο παραλογισμός δεν σταματά εδώ.

Ιδιωτικό καθεστώς
Με βάση τις οικονομικές καταστάσεις που παρουσίασαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες για το 2011, το κεφαλαιακό τους έλλειμμα (δηλ. τα κεφάλαια που χρειάζονται για να επιτρέπεται να συνεχίσουν να λειτουργούν) είναι… 18 δις ευρώ. Τόσα δήλωσαν πως τους λείπουν (και τόσα πήραν, ήδη από τον Μάιο) για να πιάσουν τους απαιτούμενους δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας.
Το ποσοστό συμμετοχής των ιδιωτών σε αυτά τα κεφάλαια, για την αποφυγή της εθνικοποίησης, αποφασίστηκε να είναι μόλις… 10% (!!), ήτοι 1,8 δις ευρώ.  Τα υπόλοιπα θα τα καλύψει το Κράτος. Με κοινές «άνευ ψήφου» μετοχές, ώστε οι ιδιώτες μέτοχοι να «διατηρήσουν» παράλληλα και την ιδιοκτησία των (χρεωκοπημένων) τραπεζών τους.
Κι αν δε μαζευτεί αυτό το 10%; …αναζητείται φόρμουλα ώστε, ακόμα και τότε, ο έλεγχος να παραμείνει πάλι στους ιδιώτες-μετόχους…

Καταλάβατε και πως εννοούν την «ιδιωτική πρωτοβουλία»;
Το Κράτος να χρηματοδοτεί (άνευ αντιτίμου) το 90% των κεφαλαιακών αναγκών ιδιωτικών εταιριών… Αλλά οι μέτοχοι των εταιριών αυτών (με συμμετοχή 10% και αν) να καρπώνονται (στο ακέραιο) το 100% της ιδιοκτησίας και του οφέλους της κρατικής επιδότησης.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να δείτε πόσο γελοίο είναι όλο αυτό:
Η οικογένεια Κωστόπουλου, φερ’ ειπείν, έχει τον έλεγχο της Alpha με ποσοστό 9%. Αν η Alpha χρειάζεται 100 ευρώ κεφαλαιακή επιδότηση, οι μέτοχοι αρκεί να εισφέρουν 10 ευρώ (το 10%) για να κρατήσουν τον ιδιωτικό χαρακτήρα της τράπεζας. Η οικογένεια Κωστόπουλου, θα χρειαστεί να εισφέρει το ποσοστό της (9%) επί αυτού του 10%, δηλ. το κολοσιαίο ποσό των 90 cents (0,9% !!!)… για να διατηρήσει τον έλεγχο της τράπεζας, και όλα τα οικονομικά, πολιτικά και λοιπά οφέλη που απορρέουν από αυτόν. Με μόλις 0,9% !!!
Αλλά τα ευτράπελα δε σταματούν ούτε εδώ.

Κατά φαντασίαν… κεφάλαια

Με βάση λοιπόν τα νούμερα που δημοσίευσαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες, τα κεφαλαιακά τους ελλείμματα (μετά το PSI) διαμορφώνονται, σε -18 δις ευρώ… (Εθνική -6,9 δις ευρώ, Πειραιώς -5 δις, Eurobank -4,2 δις, Alpha -1,9 δις). Αυτά είναι που δήλωσαν.
Η Εθνική φαίνεται να είναι στην δυσκολότερη θέση απ’ όλους, καθώς της λείπουν τα περισσότερα κεφάλαια, για την επίτευξη της απαιτούμενης κεφαλαιακής επάρκειας (ώστε να μπορεί να συνεχίζει να λειτουργεί). Με άλλα λόγια η διάσωση της Εθνική φαντάζει η ακριβότερη απ’ όλες.
Στον αντίποδα, η Alpha εμφάνισε μια (κυριολεκτικά) «μαγική» εικόνα, που σύσσωμος ο οικονομικός τύπος εξεθείαζε για αρκετό χρονικό διάστημα, με τα κολακευτικότερα σχόλια. Η Alpha, έγραψαν, «αποδείχτηκε» η ισχυρότερη κεφαλαιακά τράπεζα της χώρας, η πιο «θωρακισμένη»… Διατηρώντας «θετική» καθαρή θέση 1,4 δις μετά το PSI… Και μετά ξύπνησαν…
Στο ίδιο μήκος κύματος και η (επίσης «θετική») καθαρή θέση της Eurobank. Πολλά κολακευτικά σχόλια γράφτηκαν και γι αυτήν. Ότι εξέπληξε ευχάριστα με τις επιδόσεις της, ότι είναι στη δεύτερη καλύτερη κεφαλαιακή θέση μετά την Alpha, κλπ κλπ.
Ας δούμε τώρα και την πραγματικότητα.

Δημιουργική… λογιστική!
Κοιτάζοντας τις οικονομικές καταστάσεις προσεκτικά, παρατηρούμε πως τα νούμερα που δημοσίευσαν οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες δε δείχνουν ούτε την αλήθεια για τις πραγματικές κεφαλαιακές τους ανάγκες, ούτε και είναι συγκρίσιμα μεταξύ τους.
Κατα πρώτον, στα ίδια κεφάλαια (καθαρή θέση) οι τράπεζες, συμπεριλαμβάνουν… για μαντέψτε… και τα μη ίδια (τα κρατικά) κεφάλαια… που επίσης έχουν λάβει ως επιδότηση απ’ το Κράτος (έναντι προνομιούχων μετοχών): Εθνική 1,4 δις, Eurobank 1 δις, Alpha 1 δις, Πειραιώς 0,8 δις. Τα κεφάλαια αυτά φυσικά (που υποτίθεται είναι προσωρινά) δεν ανήκουν στις τράπεζες, ανήκουν στο Κράτος και πρέπει να επιστραφούν σε αυτό, μειώνοντας ισόποσα την καθαρή θέση τους.

Κατά δεύτερον, η ζημιά του PSI, δεν έχει αποτυπωθεί εξίσου από όλες της τράπεζες. Η Εθνική, για παράδειγμα, είναι η μόνη από τις τέσσερις, που έχει εγγράψει ολόκληρη τη ζημιά στα αποτελέσματα χωρίς «κόλπα». Οι άλλες τρεις (Eurobank, Alpha, Πειραιώς) έχουν εγγράψει μόνο ένα μέρος… Το υπόλοιπο το έχουν «μεταφέρει» να το αποτυπώσουν διαχρονικά (σε διάστημα 11-30 ετών) μέσω της αναβαλλόμενης φορολογίας
Αποκρύπτουν δηλαδή, μια (σημερινή) ισόποση επιβάρυνση στα κεφάλαιά τους, στέλνοντάς την για συμψηφισμό (στο απώτερο μέλλον)… αν και εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν τότε και εμφανίζουν επαρκή κέρδη… Πόση είναι αυτή η ζημιά που δεν έγγραψαν; Eurobank 1,2 δις, Alpha 1 δις, Πειραιώς 0,6 δις. Για να είναι συγκρίσιμη λοιπόν η καθαρή θέση των τραπεζών, πρέπει να αφαιρεθούν από τα κεφάλαια και αυτές οι ζημιές.

Κατά τρίτον, οι ίδιες τράπεζες, δεν έχουν εγγράψει ούτε τη ζημιά από επισφάλειες που κατέδειξε ο διαγνωστικός έλεγχος της Blackrock. Με εξαίρεση κι εδώ την Εθνική, που δηλώνει ότι έγγραψε σχεδόν το σύνολο της ζημιάς (ύψους 0,8 δις ευρώ).
Για την Eurobank, η ζημιά αυτή που δεν έχει γραφτεί ανέρχεται (όπως αναφέρει η ίδια) σε 3,1 δις ευρώ, στο στρεσαρισμένο σενάριο (που είναι και το μόνο ρεαλιστικό, με δεδομένες τις εκτιμήσεις για ύφεση 5-7% φέτος στην ελληνική οικονομία). Για την Πειραιώς, η ζημιά είναι 2 δις (10% των χορηγήσεων αναφέρει, δηλ. 3,7 δις, μείον τις ήδη σχηματισμένες προβλέψεις 1,7 δις).
Η Alpha αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά στην αντίστοιχη δική της ζημιά. Με βάση, πάντως, τα ποσά και ποσοστά των υπολοίπων, η ζημιά αυτή για την Alpha αναμένεται να είναι πάνω-κάτω της τάξεως των 2,5 δις ευρώ. Αν και, το γεγονός, ότι η Alpha είναι η μόνη που αποφεύγει να δώσει νούμερα, ίσως πρέπει να μας προβληματίζει, μήπως το ποσό είναι αισθητά μεγαλύτερο…
Εν πάση περιπτώσει… Η δημιουργική λογιστική πήγε σύννεφο (και) αυτή τη φορά… κατά τη συνήθη προσφιλή τακτική ωραιοποίησης (για την ακρίβεια απόκρυψης) της δραματικής οικονομικής τους κατάστασης.

Κρατικές τράπεζες
Ας δούμε και τα νούμερα για τις δύο τράπεζες που ελέγχει το Κράτος, για να έχουμε την πλήρη εικόνα:
Για την Αγροτική οι κεφαλαικές ανάγκες μετά το PSI εκτιμώνται σε -4 δις και για το Ταχ. Ταμιευτήριο σε -2,8 δις. Τόσα θα είναι τα κεφάλαια που τους λείπουν. Ασχέτως αν θα τα αποτυπώσουν αυτούσια στο σύνολό τους, ή υποπέσουν και αυτές σε λογιστικούς «χειρισμούς» τύπου Alpha, Eurobank και Πειραιώς (κάτι που οι κρατικές τράπεζες πάντως δε συνηθίζουν).
Σημειωτέον, η Αγροτική (αν και η μόνη αμιγώς κρατική τράπεζα της χώρας), είναι και η μόνη που πορεύεται αυτή τη στιγμή χωρίς… κρατική ενίσχυση μέσω προνομιούχων μετοχών. Καλό;  Όλες οι τράπεζες έχουν από 0,8-1,4 δις ευρώ κρατική βοήθεια έκαστη, από τα κεφάλαια του νόμου Αλογοσκούφη. Όλες… εκτός της κρατικής!! (ακόμα και το ημι-κρατικό Ταχ.Ταμιευτήριο έχει μια αμελητέα ενίσχυση 0,2 δις).

Καταλάβατε και πως εννοούν τον «υγιή ανταγωνισμό»;
Το Κράτος να παρεμβαίνει στην αγορά, νοθεύοντας τον ανταγωνισμό, για να ενισχύει… όχι τις κρατικές τράπεζες (που ανήκουν στους φορολογούμενους οι οποίοι πληρώνουν το λογαριασμό), αλλά τους ιδιώτες ανταγωνιστές τους (και μόνον αυτούς!!) με τα λεφτά των φορολογουμένων… εις βάρος των (δικών τους) κρατικών τραπεζών… που πλήττονται από τον αθέμιτο ανταγωνισμό και τον (εις βάρος τους) κρατικό προστατευτισμό. Καλό;

Αντί δηλαδή για την πλήρη κατάργηση του κρατικού προστατευτισμού, που ζητούν οι θιασώτες των ελεύθερων αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, ο κρατικός προστατευτισμός επανέρχεται δριμύτερος και εντονότερος από ποτέ, αλλάζοντας απλά… δικαιούχους!!  Πλέον ο κρατικός προστατευτισμός και παρεμβατισμός νοείται (μόνο) υπέρ των ιδιωτικών μονοπωλίων και ολιγοπωλιακών καρτέλ.

Για να το παίζουν τραπεζίτες ο Λάτσης, ο Κωστόπουλος και ο Σάλλας, με τα χρήματα των φορολογουμένων. Και οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι (εθνικοί και πολυεθνικοί) προμηθευτές νταβατζήδες, που δεν εκλέξαμε και που δεν ελέγχουμε.

Η Αγροτική είναι επίσης η μόνη τράπεζα που (όπως αποδείχτηκε) αποτύπωνε ορθά τις ζημιές επισφαλειών, επί των δανειακών χαρτοφυλακίων, που έλεγξε η Blackrock. Από τον έλεγχο προέκυψε επάρκεια προβλέψεων (για την ακρίβεια, υπερεπάρκεια 0,4 δις ευρώ) για ολόκληρη την επόμενη τριετία. Και που στην περίπτωση του δυσμενούς (στρεσαρισμένου) σεναρίου, η τυχόν πρόσθετη επιβάρυνση δεν ξεπερνά τα 190 εκατ. (0,2 δις) σε ορίζοντα τριετίας.
Κι όμως, αντί η Αγροτική να πάρει τα εύσημα γι αυτό (ως πρότυπο ειλικρινούς και ορθής παρουσίασης των οικονομικών καταστάσεων, χωρίς αλχημείες και παραποιήσεις), κατηγορήθηκε γι αυτό και εντάχθηκε σε πρόγραμμα εξυγίανσης (βλ. συρρίκνωσης)… Μέσω μείωσης εργασιών, προσωπικού και καταστημάτων, εκποίησης θυγατρικών (ακόμα και των κερδοφόρων), πώλησης επενδυτικών συμμετοχών (σε συμβολικές σχεδόν μηδενικές τιμές, επί ζημία της τράπεζας), περικοπών δαπανών και αποδοχών (που φτάνουν ήδη το 30%, κατά μέσο όρο) κλπ κλπ.

Την ίδια ώρα, οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες πέρναγαν (πλασματικά) τα stress tests… χάρη στα κρατικά κεφάλαια (του νόμου Αλογοσκούφη) και στα δικά τους εικονικά κεφάλαια (τα οποία σκοπίμως δεν απομείωναν με τις τεράστιες ζημιές επισφαλειών που απέκρυπταν και που ξετρύπωσε ο έλεγχος της Blackrock). Οι εν λόγω τράπεζες, φυσικά, ούτε τιμωρήθηκαν ούτε κατηγορήθηκαν ποτέ για τις αθέμιτες αυτές πρακτικές τους… ούτε τέθηκαν βεβαίως σε πρόγραμμα «εξυγίανσης» όπως η Αγροτική.

Περιέργως αυτά τα ζήτημα δεν αναδείχθηκαν ποτέ από τα διαπλεκόμενα παρασιτικά επιχειρηματικά συγκροτήματα που ελέγχουν τα ΜΜΕ… Περιέργως ούτε κανένας Οικονομικός Εισαγγελέας, ή το Υπουργείο Οικονομικών, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, η Τράπεζα της Ελλάδος, δεν αναζήτησαν ευθύνες…
Ούτε για τη ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου από τον συναφή (επί διετία) διασυρμό της Αγροτικής και την απαξίωση και εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων (στα πλαίσια του δήθεν προγράμματος εξυγίανσης)…  Ούτε για την παραπλάνηση των ελληνικών και ευρωπαϊκών Αρχών από τις ανωτέρω ιδιωτικές τράπεζες-ζόμπι, καθώς και των μετόχων τους (που έχασαν όλα τους τα λεφτά συμμετέχοντας στις αυξήσεις κεφαλαίων τους).

Σε ότι αφορά το Ταχ.Ταμιευτήριο, τέλος, το ποσό που έχει λάβει μέσω προνομιούχων είναι όπως είπαμε 0,2 δις, ενώ οι ζημιές από τον έλεγχο της Blackrock αναμένεται να είναι της τάξεως των 0,5 δις περίπου.
Άρα, οι συνολικές κεφαλαιακές ανάγκες της ΑΤΕ και του ΤΤ υπολογίζονται σε 4,2 και 3,5 δις ευρώ, αντιστοίχως.

Πραγματικές κεφαλαιακές ανάγκες
Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις ανωτέρω κεφαλαιακές επιβαρύνσεις στην καθαρή θέση των τραπεζών, βλέπουμε την πραγματική κεφαλαιακή τους κατάσταση, σε δίκαια και συγκρίσιμη βάση:
Κεφαλαιακά ελλείμματα (ανάγκες) των τραπεζών, σε δις ευρώ
Διαπίστωση 1η:
Είναι ξεκάθαρο πως οι πραγματικές κεφαλαιακές ανάγκες των τεσσάρων μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών (Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς), σε καμία περίπτωση δεν είναι τα 18 δις ευρώ που παρουσίασαν. Το πραγματικό έλλειμμα ξεπερνά τα 32 δις ευρώ.
Κι αυτό, για να καλυφθεί δυνητικά μόνο το ελάχιστο όριο κεφαλαιακής επάρκειας. Αν συνυπολογίσουμε κι ένα «μαξιλάρι» (capital buffer) δηλ. επιπρόσθετα κεφάλαια (τουλάχιστον άλλα 5 δις) ώστε να βρίσκονται και λίγο πάνω απ’ το όριο, φτάνουμε στα 37 δις ευρώ.
Συν τα νέα ελλείμματα που θα προκύπτουν στο ενδιάμεσο (καθώς η ύφεση επιδεινώνεται) και τα πιθανά επιπλέον ελλείμματα που εξακολουθούν να κρύβουν (πχ. από επιχειρηματικά δάνεια που δεν εξυπηρετούνται εδώ και χρόνια, τα οποία ρυθμίζονται, μεταβιβάζονται ή τροποποιούνται καλλιτεχνικά, για να φαίνονται συνεχώς ενήμερα), φτάνουμε στα 40 δις…

Το 90% (!!!) δηλαδή,των 50 δις ευρώ που έχουν προβλεφθεί συνολικά για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών… Μόνο οι τέσσερις αυτές τράπεζες.
Συμπεριλαμβανομένων και των κεφαλαιακών αναγκών της Αγροτικής (4,2 δις) και του Ταχ.Ταμιευτηρίου (3,5 δις), καθώς και των υπολοίπων μικρότερων τραπεζών (Αττικής, FBBank, Probank, Proton, που για οικονομία χώρου δεν αναλύονται εδώ), φτάνουμε αισίως στα 50 δις ευρώ που έχουν προϋπολογιστεί συνολικά για τις τράπεζες.
Διαπίστωση 2η:
Συναφώς, βεβαίως, η (υποτιθέμενη) «θετική» καθαρή θέση της Alpha (1,4 δις) και της Eurobank (0,9 δις) που εξεθείαζε ο οικονομικός τύπος, είναι στην καλύτερη περίπτωση… ανέκδοτο.
Με 1 δις κρατικά κεφάλαια έκαστη (που προσμετρούν ως δικά τους), με 1 και 1,2 δις ευρώ μη εγγεγραμμένες ζημιές PSI αντίστοιχα (που μεταθέτουν στο μέλλον) και με 2,5-3,1 δις ευρώ μη εγγεγραμμένες ζημιές επισφαλειών (που εντόπισε ο έλεγχος της Blackrock), η καθαρή θέση της Alpha και της Eurobank είναι τουλάχιστον -3 δις και -4,4 δις αντίστοιχα… Στην καλύτερη περίπτωση.
Και χωρίς να γνωρίζουμε επακριβώς πόσες άλλες τέτοιες μαύρες τρύπες κρύβουν ακόμα κάτω από το χαλί οι συνήθεις ύποπτοι, κατά τη συνήθη (και αποδεδειγμένη πλέον, λόγω και Blackrock) προσφιλή τακτική τους, να ωραιοποιούν την οικονομική τους κατάσταση.

Διαπίστωση 3η:
Τα κεφάλαια που απαιτούνται για τη ανακεφαλαίωση της Αγροτικής και του Ταχ.Ταμιευτηρίου είναι περίπου τα μισά από εκείνα που απαιτούνται για κάθε μία από τις Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, που πήραν ήδη τα πρώτα 18 δις που ζητήσανε. Δηλ. η ανακεφαλαιοποίηση των κρατικών τραπεζών είναι κατά πολύ φθηνότερη για το Ελληνικό Κράτος από ότι των εν λόγω ιδιωτικών τραπεζών.
Παρατηρούμε επίσης, ότι τα κεφάλαια που χρειάζεται η Αγροτική Τράπεζα (και δευτερευόντως το ΤΤ) αφορούν αποκλειστικά απώλειες από το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, σε αντίθεση με τις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες που για να επιβιώσουν απαιτείται κάλυψη… και των τεράστιων λειτουργικών ζημιών τους !!
Γνωρίζουμε επίσης, ότι η Αγροτική Τράπεζα παρουσιάζει λειτουργικά κέρδη της τάξεως των 400 εκατ. ευρώ ετησίως, που δεν θα αναλωθούν σε ζημιές επισφαλειών (όπως στις τέσσερις μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες), καθώς η ΑΤΕ , έχει ήδη, όπως είδαμε, υπερεπάρκεια προβλέψεων επισφαλειών για όλη την επόμενη τριετία. Δηλ. η Αγροτική είναι κερδοφόρος και βιώσιμη, τουλάχιστον σε ορίζοντα τριετίας. Σε αντίθεση με το κλαμπ των τεσσάρων όπου η βιωσιμότητα είναι μεγάλο ερωτηματικό.
Η βιωσιμότητα άλλωστε της ΑΤΕ έχει εξεταστεί και διαπιστωθεί επισήμως και από τις Ευρωπαϊκές Αρχές, όταν αποφασίστηκε το πρόγραμμα της λεγόμενης εξυγίανσης (βλ. συρρίκνωσης), με έγκριση της ΕΕ, του οποίου μάλιστα η τράπεζα προπορεύεται των στόχων. Καμία άλλη ελληνική τράπεζα (πόσω δε, οι τέσσερις μεγάλες, που πήραν ήδη τα 18 δις που ζητούσαν) δεν έχει επίσημα εξεταστεί και κριθεί βιώσιμη από τα ευρωπαϊκά όργανα μέσω αξιόπιστης παρόμοιας διαδικασίας.
Είναι επίσης δεδομένο, τέλος, πως η ΑΤΕ (με 500 καταστήματα, διεσπαρμένα απ’ άκρη σ’ άκρη στην επικράτεια της χώρας) και το ΤΤ (με 750 σημεία παρουσίας μέσω των ΕΛΤΑ), έχουν σαφώς εντονότερη συστημική παρουσία (απ’ ότι πχ. η Alpha ή η Πειραιώς με μόλις 350 καταστήματα – τα οποία μάλιστα είναι συγκεντρωμένα σε πολύ λιγότερες περιοχές (αστικές κυρίως) σε σχέση με των ΑΤΕ και ΤΤ που είναι διεσπαρμένα σε όλη την χώρα.
Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων, αποτελεί μείζον ερώτημα το πως και με ποιά κριτήρια επελέγησαν κατά προτεραιότητα (αν όχι κατ’ αποκλειστικότητα) οι τέσσερις ιδιωτικές τράπεζες που επελέγησαν για να ανακεφαλαιοποιηθούν; Σίγουρα όχι με κριτήρια βιωσιμότητας, ούτε κόστους διάσωσης. Και απ’ ότι φαίνεται ούτε και με κριτήρια συστημικότητας.
Και, κυρίως, πως γίνεται η Αγροτική εξαναγκάζεται εδώ και μια διετία σε δραστική συρρίκωση της παρουσίας της στην αγορά (τώρα που η ελληνική οικονομία την έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ)… με πρόσχημα την αποτυχία της στα stress tests (λόγω των μεγάλων ζημιών επισφαλειών που έγραψε το 2009)…
Τα οποία stress tests οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες τα «πέρασαν» ψευδώς, χάρη στην απόκρυψη των αντίστοιχων τεράστιων δικών τους ζημιών (που ξετρύπωσε η Blackrock) και χάρη στις κρατικές κεφαλαιακές ενισχύσεις (που προσμέτρησαν ως δικά τους κεφάλαια)… έκαναν δηλαδή ζαβολιά, για την οποία ποτέ δεν τιμωρήθηκαν… ενώ η Αγροτική που έπαιξε τίμια τιμωρείται…
Επίλογος
Το τραπεζικό σύστημα είναι η αρτηρία της οικονομίας και, ως εκ τούτου, είναι λογικό και εύλογο να παρεμβαίνει το κράτος για να διασώσει, αν μη τι άλλο, τις καταθέσεις των ελλήνων πολιτών. Ίσως να είναι επίσης θεμιτό (αν και άδικο ως προς τους άλλους κλάδους της οικονομίας) εκτός από τις καταθέσεις, να διασώζονται και οι ίδιες οι τράπεζες (ως οντότητες) για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας των τραπεζοϋπαλλήλων που απαριθμούν περί τις 60.000 άτομα.
Είναι όμως απολύτως αδιανόητο, να διασώζονται μαζί και οι χρεωκοπημένοι μεγαλοτραπεζίτες και να διατηρούν την ιδιοκτησία των τραπεζών (που με την κακοδιαχείριση, την απληστία τους και τις ανόητες επιλογές τους οι ίδιοι χρεωκόπησαν). Τραπεζών που εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν μόνο χάρη στους ωκεανούς δημοσίου χρήματος που έχουν λάβει από την αρχή της κρίσης.
Και είναι επίσης αδιανόητο να εξαιρούνται από όλη αυτή τη διαδικασία οι κρατικού ενδιαφέροντος τράπεζες. Τράπεζες που ανήκουν στο Κράτος (δηλ. στους ίδιους τους φορολογούμενους που πληρώνουν το λογαριασμό), θα περίμενε κανείς (στη βάση του ορθολογισμού) να είναι οι πρώτες (αν όχι οι μόνες) που θα ανακεφαλαιοποιηθούν. Κι όμως, κατά παγκόσμια (ελληνική) πατέντα, που παραβιάζει κάθε ένοια καπιταλισμού, είναι οι μόνες που… εξαιρέθηκαν (!!) έως τώρα από την όλη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης…
Αυτό φαντάζει ακόμα πιο παράδοξο, αν αναλογιστούμε πως οι ιδιωτικές τράπεζες χρεωκόπησαν με δική τους ευθύνη, λόγω της (συνειδητής) υπερβολικής τους έκθεσης στα κρατικά ομόλογα… που είχαν ποντάρει (από επιλογή) για σκοπούς κερδοφορίας/κερδοσκοπίας… και από το οποία απεκόμισαν δεκάδες δις ευρώ κέρδος έως πρότινος.
Σε αντίθεση με τις κρατικές τράπεζες, που δεν φορτώθηκαν τα ομόλογα από επιλογή αλλά εξαναγκάστηκαν απ’ το Κράτος. Και οι οποίες στη συνέχεια κουρεύτηκαν, χωρίς δημοσιονομικό όφελος για τη χώρα, αφού τα λεφτά αυτά το Ελληνικό Κράτος τα χρώσταγε στον εαυτό του (δηλ. ουσιαστικά δεν τα χρώσταγε) και οι τόκοι που πλήρωνε επέστρεφαν πίσω σ’ αυτό…
Τι σχέση έχουν αυτά θα πείτε, αφού τελικά και οι μεν και οι δε χρεωκόπησαν; Κι όμως, έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιος χρεωκόπησε από την κακή διαχείριση και την απληστία του, και ποιος απλά… ληστεύτηκε. Πολύ περισσότερο δε, όταν αυτός που ληστεύτηκε, παραμένει υγιής και βιώσιμος (σε αντίθεση με τους ιδιώτες ανταγωνιστές του, που η βιωσιμότητά τους είναι τουλάχιστον αμφίβολη).
Υ.Γ.  Αλήθεια, αφού οι τραπεζίτες θέλουν τόσο πολύ την ιδιοκτησία των τραπεζών τους (κρίνοντας από τις συνεχείς πολιτικές πρεμβάσεις με εκθέσεις τους), γιατί δεν τις διασώζουν οι ίδιοι με δικά τους λεφτά; …με αυτά που πήραν πίσω επί δεκαετίες ως bonus, αμοιβές και μερίσματα; …και που πιθανότατα τα έχουν βγάλει στο εξωτερικό; …Αν είναι υγιή και βιώσιμα τα μαγαζιά τους, γιατί οι ίδιοι δεν επενδύουν σε αυτά; …Γιατί κύριε; 
Ξέρουν μήπως και κάτι άλλο που δεν ξέρουμε; …Μήπως περιμένουν έξοδο απ’ το ευρώ, για να φέρουν τα λεφτά τους στη χώρα με πολλαπλάσια αγοραστική αξία; …Ή επαφίενται απλώς στα κορόιδα (τους φορολογούμενους) να πληρώνουν εκείνοι το λογαριασμό με τα χαράτσια και τις περικοπές των μισθών τους;
deltio.wordpress.com   (ΔΕΛΤΙΟ ΑΠΟΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ)
http://papaioannou.wordpress.com/